Vorig jaar beperkte ons verlof samen zich tot drie daagjes Zeeland en Zuid-Hollandse kust – die absoluut heerlijk waren, even weg van de verbouwing – maar dit jaar mocht het wel iets meer zijn. Daarom trekken we later dit voorjaar naar het land van de stationary, ramen, tempels, rare gadgets en natuurlijk van de rijzende zon: Japan! Ik ben in volle voorbereiding van onze route en in mijn hoofd heb ik al een halve valies gepakt. Dus ik moet het gewoon allemaal even delen.
Radiostilte, ik kan er wat van. Maar vandaag ben ik er en dat is het belangrijkste (of dat zegt Adriene toch altijd als ik nog eens op mijn yogamat kom). Maart dus, wat was dat een mooie maand. Februari sla ik voor het gemak over omdat ik ¾ van de maand thuis zat met mijn hoofd en mijn griep, maar maart! Dat was zonneschijn, tuinieren, mooie boeken, lieve vrienden en five minutes of fame. Vijf dingen – en eentje extra – die de voorbije maand compleet maakten:
Januari – en bij uitbreiding 2019 – begon misselijk boven een emmer. Aan de twee glazen prosecco zal het niet gelegen hebben. Aan het tempo van 2018 waarschijnlijk wel. Vanaf 1 januari ging het weer bergop al moet ik daar ook niet in overdrijven. In januari was het mij eigenlijk allemaal een beetje te veel.
Bijna drie maanden geleden gaf ik de laatste update over onze verbouwingen. Ik had net de staat van onthechting bereikt – daar was een overspannen planspier voor nodig – en ik heb die staat eigenlijk niet meer verlaten. De voorbije acht weken konden we het huis van mijn lieve nicht ‘thuis’ noemen en namen we de verbouwingen zoals ze kwamen. En ze kwamen eigenlijk allemaal flink op tijd.
Ik hou van de herfst, maar november vind ik de lastigste maand van het jaar. Het donker zet in, de laatste volledige maand van het jaar brengt een hoop werk met zich mee en eigenlijk sleep je je gewoon verder tot aan de kerstvakantie. Dit jaar kwam daar nog een verbouwing en een verhuis bij. De voorbije maand waren er dus geen echte zondagen, maar net daarom kon elke dag een beetje zondag zijn. Vijf dingen die mij de voorbije maand uit mijn donkere hoofd haalden:
Die eerste herfstdagen zijn leuk voor tassen thee op het terras, lange wandelingen en zweten omdat je per se je dikke trui aan wou. Het is ook hét moment om lui voor de televisie te liggen. En ik ben je graag van dienst met al mijn Netflix-tips!
En, hoever staan de verbouwingen? Tot vorige week kon je mij niets ergers vragen. Niet dat er grote problemen waren. Ik had een plan voor alles, tot op de halve dag uitgerekend. Als er iets misging, afgezegd werd of herpland moest worden, liet ik even mijn hoofd hangen om daarna met nog een beter plan af te komen. Dat op zijn beurt weer aangepast moest worden natuurlijk. Mijn planvermogen ging zo hard in overdrive dat ik eenvoudige vragen over avondeten niet meer kon beantwoorden. Nu is mijn hoofd ook maar zo flexibel en moesten er wel eens scheurtjes komen in mijn planspier. En dat is vorige week dan ook gebeurd.
