Januari – en bij uitbreiding 2019 – begon misselijk boven een emmer. Aan de twee glazen prosecco zal het niet gelegen hebben. Aan het tempo van 2018 waarschijnlijk wel. Vanaf 1 januari ging het weer bergop al moet ik daar ook niet in overdrijven. In januari was het mij eigenlijk allemaal een beetje te veel.
Bijna drie maanden geleden gaf ik de laatste update over onze verbouwingen. Ik had net de staat van onthechting bereikt – daar was een overspannen planspier voor nodig – en ik heb die staat eigenlijk niet meer verlaten. De voorbije acht weken konden we het huis van mijn lieve nicht ‘thuis’ noemen en namen we de verbouwingen zoals ze kwamen. En ze kwamen eigenlijk allemaal flink op tijd.
Ik hou van de herfst, maar november vind ik de lastigste maand van het jaar. Het donker zet in, de laatste volledige maand van het jaar brengt een hoop werk met zich mee en eigenlijk sleep je je gewoon verder tot aan de kerstvakantie. Dit jaar kwam daar nog een verbouwing en een verhuis bij. De voorbije maand waren er dus geen echte zondagen, maar net daarom kon elke dag een beetje zondag zijn. Vijf dingen die mij de voorbije maand uit mijn donkere hoofd haalden:
Die eerste herfstdagen zijn leuk voor tassen thee op het terras, lange wandelingen en zweten omdat je per se je dikke trui aan wou. Het is ook hét moment om lui voor de televisie te liggen. En ik ben je graag van dienst met al mijn Netflix-tips!
En, hoever staan de verbouwingen? Tot vorige week kon je mij niets ergers vragen. Niet dat er grote problemen waren. Ik had een plan voor alles, tot op de halve dag uitgerekend. Als er iets misging, afgezegd werd of herpland moest worden, liet ik even mijn hoofd hangen om daarna met nog een beter plan af te komen. Dat op zijn beurt weer aangepast moest worden natuurlijk. Mijn planvermogen ging zo hard in overdrive dat ik eenvoudige vragen over avondeten niet meer kon beantwoorden. Nu is mijn hoofd ook maar zo flexibel en moesten er wel eens scheurtjes komen in mijn planspier. En dat is vorige week dan ook gebeurd.
Korte keten, lokale boeren steunen, minder plastiek en groenten met rare namen eten: het zijn allemaal wegen die leiden naar “het groentepakket”. Het klinkt naast een heel goed idee helaas ook als: sleuren met extra tassen, small talk met hippies en groenten die je niet kent en uiteindelijk verleppen onderaan je groentela. Omdat ik het niet zomaar wou afschrijven, besloot ik een tijdje geleden om het toch eens uit te proberen.
Juli is het moment voor steenvruchten. Mijn keuken loopt over van de perziken, pruimen en nectarines en de eerste bramen van het jaar dienen zich net aan. Aangezien er glutenvrij bezoek aan kwam (hoi Sara!) besloot ik er een makkelijk dessertje van te maken. Even roosteren in de oven, wat frisse slagroom erbij en een vrolijk blaadje citroenmelisse om het af te maken: sowieso een crowdpleaser.
