Ik bekijk eigenlijk nooit films voor ik het boek gelezen heb. Ik begin liever aan een boek als een onbeschreven blad. Geen beeld van de personages, de stijl, het einde. Bij een geprijsde film als The Hours die ieder half jaar wel eens op televisie is, is dat een uitdaging. Maar wel één die ik aangegaan ben. Na jaren wachten, heb ik het boek toch open geslaan en in twee dagen uitgelezen. Nu ben ik zeker klaar voor de film. Als hij nog eens op tv is.
Eén van de redenen waarom ik gewacht heb om The Hours te lezen, was omdat ik eerst Mrs Dalloway van Virginia Woolf wilde verteren (zéker ook een aanraader). The Hours is zowel in vorm als in inhoud op de fundamenten van Mrs Dalloway gebouwd. Beide boeken gaan over een dag in het leven van een vrouw. Woolf houdt het bij één vrouw, Clarissa Dalloway. Cunningham gaat voor drie vrouwen, waar Woolf er één van is. Je kan The Hours waarschijnlijk wel lezen zonder kennis van het leven van Woolf of de inhoud van Mrs Dalloway, maar je mist wel een dimensie van het verhaal. Omdat ik een fan ben van orde, hou ik dan ook de volgorde ‘Mrs Dalloway’ > ‘The Hours’ (roman) > ‘The Hours’ (film) aan.
Maar dus, The Hours! Drie vrouwen, één dag, drie momenten in de twintigste eeuw. In de jaren twintig vinden we Virginia Woolf op het platteland met haar man Leonard, waar ze, enigszins tegen haar zin, rust moet vinden om te bekomen van golven van hoofdpijn en waanzin. Hoewel Virginia dan al weet dat ze hier nooit helemaal aan zal kunnen ontsnappen.
In de jaren veertig vinden we Laura Brown, met haar knappe echtgenoot en jonge zoon, in een modern huis in een buitenwijk van Los Angeles, die niet kan genieten van haar geluk, maar er ook niet aan kan ontkomen. Ze zoekt haar heil in het lezen van Woolf en is op zoek naar een uitweg uit haar schuldgevoel en depressie. Na een onverwachte maar intense kus met de buurvrouw, verlaat Laura haar huis en overweegt haar opties, om ’s avonds onverrichter zake terug te keren naar huis en de verjaardag van haar man te vieren.
In de jaren negentig volgen we Clarissa Vaughan die door een oude liefde Mrs Dalloway genoemd wordt. Dezelfde oude liefde is een gevierd dichter die zwaar toegetakeld is door HIV. Clarissa organiseert een feestje om te vieren dat hij een prestigieuze prijs won, maar eerst moet ze hem nog overtuigen om er bij te zijn. Intussen worstelt Clarissa met haar dochter, haar vriendin Sally en haar twijfels over haar eigen middelmatigheid. Piekeren om haar eigen banaliteit, komt Clarissa er achter dat kindness uiteindelijk de enige factor van belang is (dit heb ik dan ook vol overtuigd met balpen onderstreept).
These days, Clarissa believes, you measure people first by their kindness and capacity for devotion. You get tired, sometimes, of wit and intellect; everybody’s little display of genius.
De manier waarop Virginia, Laura en Clarissa het leven voelen en hoe ze er mee om gaan of proberen om te gaan, vond ik zo herkenbaar. Het wordt ook genuanceerd gebracht en niet op de ‘alle vrouwen zijn hysterisch’-manier. De stijl doet denken aan hoe Woolf het zelf zou gedaan hebben. Het leest vlot en het is ook helemaal geen dik boek. Ik denk dat ik het de komende jaren dus makkelijk nog eens ter hand ga nemen. Sla het nu ook maar open!
One thought on “The Hours – Michael Cunningham”