Val – Roderik Six

‘Val’ werd meermaals getipt in de literatuurbijlagen en ook door een collega met een neus voor literatuur, veel bewondering voor Roderik Six, maar met een bang hart. Ze had het boek dus nog niet ter hand durven nemen. Nu, een bang hart en zilverpapieren zenuwen zijn mij ook niet vreemd en toch ben ik zonder al te veel emotionele kleerscheuren door ‘Val’ geraakt. Het is zeker luguber en soms wil je liever even wegkijken, maar dat is nogal moeilijk bij een boek zonder de draad kwijt te raken. Six kan het allemaal gewoon zo mooi zeggen. Occasioneel wat kippenvel en een nachtje schaduwen tellen, deert dus niet.

In ‘Val’ komt een jonge dokter in Fall terecht om de overleden dokter Lyndon op te volgen in de zorg van de bijzondere inwoners van het vissersdorp. Zijn rit vanuit Montreal naar Fall zet al meteen de troosteloze toon. Hij rijdt door de bossen en de nacht om aan te komen in een huis dat vol staat met de bezittingen van zijn voorganger. Het huis en het dorp neemt hij zoals het hem overgeleverd wordt, stoffig en met een verleden. Over de vier seizoenen die het boek beslaat, leren we de inwoners van Fall en de dokter zelf beter kennen en blijkt ieder zijn eigen duister geheim te hebben. Dat klinkt natuurlijk vrij cliché, maar door tussen de lijnen door te kijken en wat geduld te oefenen krijg je een soms flou, soms scherp beeld van waar een mens toe in staat is of misschien wel van waar een mens niet aan kan ontkomen.

Door de manier waarop ze geportretteerd worden, blijven de personages wel personages. Je vergeet niet dat je een boek aan het lezen bent, maar het papier en de woorden zijn zo zacht, zo scherp, dat het niet uitmaakt. Zinnen herlezen, niet omdat ze verwarrend zijn, maar zo mooi, het overkomt je niet bij elk boek, en zeker niet zo vaak als bij deze roman (ongeveer iedere pagina, whuuut). Dus zin in 237 pagina’s pure poëzie, mét een verhaal? Begin aan ‘Val’! Serieus, je mag mijn boek zelfs lenen.