By the pricking of my thumbs
Something wicked this way comes
–
Macbeth
Een Shakespeare-quote is altijd een goede manier om mijn aandacht te trekken. Naast een oog voor Shakespeare heb ik ook een zwak voor Britse detectives. De vrijdagavonddetective wordt dan ook automatisch opgenomen, of het nu een gezellige Midsomer Murders is met vrolijke avondmarktjes en bloemschikken of ouderwets eng met Hercule Poirot. Een tijdje geleden kwam ik enkele mooie oude Agatha Christies tegen in de Oxfam Bookshop en ik besloot om het ook eens te proberen. Een oerbritse auteur als Christie leek mij wel iets voor mijn reis naar Engeland en het paste inderdaad perfect in de setting.
BTPOMT is één van de romans rond het echtpaar Tommy en Tuppence Beresford. Minder bekende Agatha Christie-personages, maar ik leerde hen eerder dit jaar kennen door de BBC-miniserie Partners in Crime (met David Walliams!). In deze roman zijn ze al op pensioenleeftijd, maar ze wagen zich toch nog eens aan een avontuur. Waar de humor bij een detective als Poirot ironisch en eerder subtiel is, heb ik met Tommy en Tuppence vaak luidop én hartelijk gelachen, zeker al vier keer in de eerste zes pagina’s. Naast humor blinkt het boek ook uit in Engelse clichés: kleine weggetjes, landhuizen, oude kerkjes, thee (alles waar ik weg van ben dus). Als ik niet al in Engeland was, was ik er dat moment naar vertrokken.
Maar het verhaal, of het mysterie natuurlijk: het begint in een ouderwets rusthuis waar Tommy en Tuppence een tante bezoeken. Tijdens het bezoek ontmoet Tuppence een andere bewoonster die haar van slag brengt met de vraag ‘Was it your poor child? There behind the fireplace.’ Eng, ik weet het. Enkele weken later overlijdt de tante en gaan ze terug naar het rusthuis. De vreemde bewoonster is verdwenen, maar heeft een schilderij achtergelaten bij de tante met daarop een landhuis dat Tuppence herkent, maar niet kan plaatsen. Het is het begin van Tuppences zoektocht naar de mysterieuze vrouw en het mysterieuze huis. Dus mysterie, humor en Engelse scenery, meer moet je niet hebben om eens goed te worden geëntertaind.
Natuurlijk wordt er nog al eens met clichés gegooid in deze roman: Tuppence wordt aangevallen en lijdt even aan geheugenverlies, er zitten geheime lades in oude bureaus en er zijn vrouwen die te veel praten. Echt serieus is het allemaal niet, maar daarom des te leuker. Ik heb gelachen, ik ben bang geweest en nieuwsgierig en ik heb genoten van het gezelschap van Tommy en vooral Tuppence. Dus wil je nog eens door een boek vliegen met een glimlach, dan raad ik dit ten zeerste aan.