Franny & Zooey is een dun blauw boekje met enkel de titel en de auteur op de cover vermeld, dat al even in de boekenkast ligt te wachten. Mijn lief is er ooit al in begonnen en vond het niets voor hem, maar deze keer was het aan mij. De 131 pagina’s hielden me iets langer bezig dan verwacht, maar dat was bijna allemaal de moeite waard. Enkel de laatste 10 pagina’s vond ik wat teleurstellend. Maar dan ben je toch al bezig hé.
De novelle begint met Franny: ze is een jonge, intelligente vrouw die aan de universiteit studeert, een knap, ietwat zelfzuchtig lief heeft en het allemaal gewoon niet meer weet. Ze heeft een obsessie met een gebed, maar daarnaast zijn al haar beslommeringen nog steeds herkenbaar. Salinger schreef de stukken over haar al in 1955.
‘All I know is I’m losing my mind,’ Franny said. ‘I’m just sick of ego, ego, ego. My own and everybody else’s. I’m sick of everybody that wants to get somewhere, do something distinguished and all, be somebody interesting. It’s disgusting – it is, it is. I don’t care what anybody says’.
Franny heeft een kleine meltdown en keert terug naar haar ouderlijk huis om te rusten. Daar leren we Zooey kennen. Hij en Franny zijn de twee kakkernestjes van een gezin van zeven, maar hij is al iets meer gebolsterd dan Franny. Hij is enkele jaren ouder en is het aan het maken als acteur. We zien Zooey vooral in verbale gevechten met zijn moeder en de telefoon, maar uiteindelijk onderneemt hij verschillende pogingen om tot Franny door te dringen en haar te overtuigen dat het egocentrisme en de inautenticiteit van anderen haar eigen prestaties en drive niet in de weg mogen staan.
Het eindigt allemaal iets te parabellig naar mijn zin, maar Zooey zegt het natuurlijk wel als hij Franny vertelt dat je ongenoegen over anderen je eigen keuzes en inzet niet in de weg mogen staan. Zijn wijze woorden en air van ervaring steken niet weg dat ook hij nog een jonkie is.
Zooey rinsed his razor. ‘Who in hell is Lane?’ he asked. Unmistakably, it was the question of a still very young man who, now and then, is not inclined to admit that he knows the first names of certain people.
Heerlijk hoe Salinger die jeugd, gespeelde onverschilligheid en diepe betrokkenheid bij alles wat ze aangaan, weet weer te geven. Zijn beschrijvingen vond ik ook zo sprekend dat mijn boek vol ezelsoren en potloodlijntjes staat.
Franny was staring at the little blotch of sunshine with a special intensity, as if she were considering laying down in it.
Van Salinger had ik natuurlijk The Catcher in the Rye ook al uit, maar dit dunne blauwe boekje raakte me veel meer en de ideeën en bezorgdheden van de hoofdpersonages leunen veel meer aan bij die van mij. Zeker een aanrader dus, als je iets duns tussendoor wil lezen. Maar vergis je niet, je zal er meer moeite in steken dan je denkt.
Inderdaad een mooi boekje van een speciaal auteur. Samen met uiteraard “Catcher in The Rye” heb ik ook nog “Nine Stories” van hem liggen, een collectie van 9 kortverhalen. Meer dan die drie boeken vind je zelfs niet van Salinger. Een auteur die er helaas al vlug de brui aan gaf en besliste om te stoppen met schrijven. Spijtig.