Blogpost nr. 100 + een thuis voor mijn airplant

Ergens rond Kerst kocht ik een airplant in Dille & Kamille. Een echt kassakoopje dat maar liefst drie maanden op mijn vensterbank bleef slingeren, af en toe een dringend bad kreeg en voor de rest vooral wachtte tot ik er mijn volle aandacht op kon richten. Ik zocht een elegante manier om het op te hangen, waarvoor ik geen gaten moest boren of rare tapeconstructies uitplakken. En ineens had ik het, macramé.

Macramé is mij geen vreemde kunstvorm. Vanaf het moment dat ik vier touwtjes aan elkaar knoopte en ze met wat plakband aan de keukentafel kleefde, werd ik terug in de tijd gekatapulteerd. Het leek even alsof ik heel mijn jeugd niets anders had gedaan dan kleurtjes kiezen, plakband kleven en macramé’en maar. We deden het thuis, maar liefst nog in de voortent van onze caravan. We hadden zelfs geleerd om een soort macramégordijn te maken aan een tak. Dat waren de dagen.

Ik moest gisteren ook helemaal niet nadenken hoe dat nu weer ging. Eens alles stevig vastgemaakt was, deden mijn handen gewoon het werk. Even denken hoe ik het touw precies knoopte om de plant er in te krijgen, dat wel, maar al bij al heb ik misschien vijf minuten aan de constructie gewerkt en nu hangt mijn airplant daar gelukkig te wezen.

Dat gemak is misschien wel typisch voor de meeste dingen op opnezondag. Een blogbericht schrijven kost me gemiddeld 10 à 15 minuten. Meestal kijk ik simultaan televisie of staar ik naar mijn granola. Alles wat ik wil vertellen komt er gewoon uit en dat is gewoon zo omdat ik schrijf over alles wat ik leuk vind en graag deel met iedereen.

En vandaag doe ik dat voor de 100e keer. Geen mop! En ik vind het iedere keer leuker. Ik heb het gevoel dat ik wel al wat bijgeleerd heb. Vooral mijn foto’s zien er een stuk beter uit en af en toe krijg ik zelfs een voorzichtig compliment van het lief erover. Dus ik doe er sowieso nog eens 100 bij.

Van de macramé heb ik geen how-to gemaakt omdat het er zo snel uit kwam, maar als je wil, kan ik dat zeker nog eens doen. Laat gewoon iets weten, want dat is ook één van de fijnste dingen van deze blog: de lieve berichten en likes van iedereen met dezelfde kriebels als ik. Kriebels doen kriebelen, vrienden!