Ik weet niet of ik een boek al vaker aangeraden heb gekregen dan Americanah. Het is geen hype, maar iedereen die ik erover spreek is laaiend enthousiast over de roman, en vaak ook over de auteur. Chimamande Ngozi Adichie is intelligent, knap en grappig en spreekt met het sappigste Nigeriaanse accent. Ik word onmiddellijk vrolijk als ik een interview met haar zie en Americanah lezen maakte me gewoon intens gelukkig.
In regel lees ik bijna alles graag wat ik voor mijn neus krijg (en anders zorg ik er wel voor dat het voor mijn neus niet komt), maar af en toe passeert er een roman die je zo raakt dat het je eraan herinnert waarom je zo graag leest. Americanah is er zo één. Je leest niet zomaar over personages. Alles wat verteld wordt, lijkt gewoon zo echt. Alsof een vriendin me iets vertelt over wat een vriendin van haar overkomen is.
Americanah is het verhaal van Ifemelu en Obinze, jeugdliefdes, maar op zoek naar kansen buiten Nigeria dat onder een militaire dictatuur staat. Ifemelu vertrekt naar Amerika waar ze verder kan studeren. Na een eerste, zware periode vindt ze haar weg in de liefde, maar ook in de nieuwe identiteit die ze in Amerika als zwarte heeft. Obinze blijft iets langer in Nigeria, maar door de terreurdreiging na 9/11 krijgt hij geen papieren om Amerika binnen te raken. Hij komt illegaal in Groot-Brittannië terecht en probeert daar zijn weg naar een legaal verblijf te zoeken.
Jaren later keert eerst Obinze naar Nigeria terug, waar hij nogal vlot een rijke projectontwikkelaar wordt, maar nog steeds zijn sympathieke zelf blijft. Ifemelu heeft een succesvolle blog over ras in Amerika “Raceteenth or Various Observations About American Blacks (Those Formerly Known as Negroes) by a Non-American Black”, maar voelt haar roots toch trekken. Ze maakt plannen, keert terug naar Nigeria en ziet Obinze daar voor het eerst in jaren terug. Dum dum dum.
Het verhaal neemt je zo mee, omdat het klopt in de grote lijnen, maar ook in alle kleine details. Ik was zelf een beetje in paniek toen Ifemelu net in Amerika was en haar huur niet kon betalen, of toen Obinze zijn papieren maar niet te pakken kreeg. Maar ook op de mooie momenten zit je met een domme glimlach te lezen. Adichie schrijft brilliant maar toch heb ik bijna niets onderlijnd in Americanah omdat ik door wou lezen. Geen tijd om de stilo te gaan zoeken.
Bovenal is Ifemelu gewoon een moderne heldin. Ze staat sterk in haar schoenen en toch is er die eeuwige twijfel of ze wel goed genoeg is, of ze mensen niet gaat teleurstellen. Maar ze weigert om toegevingen te doen op het pad dat ze voor haarzelf ziet. Ze is de vriendin waar je naartoe gaat omdat je weet dat ze je het juiste, maar soms harde advies gaat geven dat je nodig hebt.
Ik ben er dus zot van. Ik heb het er al met iedereen over gehad en dus ook met Sara in onze Bende van het Boek. In onze jongste aflevering heeft Sara het zelf over Peaches, een romance van Ilja Leonard Pfeijffer, waar in een professor op leeftijd plots en volledig valt voor een porno-actrice waarmee hij correspondeert. Jup, iets helemaal anders dus! Hieronder te beluisteren.
One thought on “Americanah – Chimamande Ngozi Adichie + podcast”