Iedere twee jaar gaan mijn papa en ik samen op reis. Meestal maken we er een citytrip van (de laatste was naar Firenze waar ik gek werd van de tijgermuggen), maar deze keer wou vader absoluut naar Noorwegen. Frisse septemberlucht, cinnamon buns en fjorden for days? Daar zei ik dus geen nee tegen.
We vertrokken zaterdag vroeg en voor ik twee afleveringen van Fargo uit had, waren we al geland in Oslo waar de zon scheen. We huurden er een auto en stelden de gps in naar Flåm. Maar liefst vijf uur rijden, maar wat een uitzicht onderweg. Zorg dat jij niet aan het stuur zit, dan geniet je volop van bossen, heide, rivieren en bergen.
Tegen de avond kwamen we aan in onze hut, iets buiten Flåm: roodgeverfd, zoals zowat de helft van de Noorse huizen, en met zicht op een waterval, een bergflank en appelbomen waar soms een eekhoorntje in kwam piepen. De perfecte plaats om thee te drinken, Anna Karenina te lezen en zuivere lucht in te ademen. En om van op wandel te vertrekken.
Flåm
Op zondag wandelden we naar Flåm. Een goeie 4 kilometer stroomafwaarts, langs gekleurde huisjes, schapen en koeroste koeien. Het dorp zelf is super toeristisch en ik heb er zeker meer Aziaten gezien dan Noren. Er waren echter uitstekende cinnamon buns en we besloten meteen door te wandelen naar het volgende dorp. Wanneer het wandelpad plots verdween, werd dat een dol avontuur. Zeker toen bleek dat er in het volgende dorp, Aurland, op zondag niets te beleven was. Gelukkig werden we op de kade opgepikt door een ferry die ons terug naar Flåm bracht voor we er iets aan over hielden.
Flåmsbana (Flåm – Myrdal – Flåm)
De volgende dag waren we iets beter voorbereid. Tussen Flåm en Myrdal loopt naar het schijnt een spectaculair mooie spoorlijn, de Flåmsbana. Omdat het leuker is om te beginnen met de grootste inspanning, besloten we te wandelen naar Myrdal (een flinke 20 km) en dan de trein terug te nemen. We stapten de deur van onze berghut uit en 100 meter verder zaten we al tussen de watervallen, bomen en bergflanken. De zon van de eerste dagen was verdwenen, maar de lage wolken die tegen de bergen aanschuurden, hadden iets magisch.
Waar we geen rekening mee gehouden hadden, was dat de wandeling een klim van 860 meter inhield. Dat is zonder de extra hoogtemeters die je doet omdat bepaalde stukken ook bergafwaarts zijn en je die dan opnieuw opklimt. Een stevige dag voor de benen dus. Vooral omdat het venijn hem in de staart zat, met op het einde 21 haarspeldbochten waarmee je een bergflank opklimt naast een waterval. Onderaan die berg lijkt het je ook onwaarschijnlijk dat er bovenaan een treinstation zal zijn. Gelukkig kom je boven in een herfstscène (de bomen beginnen al te kleuren in Noorwegen), vind je al snel het station en is er zelfs carrot cake in de tearoom.
Omdat we één van de laatste treinen van de dag namen, was maar de helft van de rode zeteltjes op de trein bezet: een luxe op de Flåmsbana. De zichten zijn inderdaad spectaculair, al zit je vaak in tunnels. Het meeste vond ik toch meer tot zijn recht komen tijdens onze wandeling. Je kan er ook veel langer naar staren als je op een slakkengangetje gaat. Wat wel spectaculair was, was het entertainment onderweg. Op een bepaald moment stopt de trein, zodat je kan uitstappen en naar de Kjosfossen-waterval kijken. Plots begint er muziek te spelen, is er gezang en voor je ‘t weet staat er een dame naast de waterval te dansen. Ik ben er nog niet aan uit of het gek of geniaal is, maar ik heb in tijden niet zo gelachen.
Aurlandsfjord en Nærøyfjord
Omdat ik de volgende dag met flink wat spierpijn en een zere knie zat, werd er niet gewandeld, maar gingen we varen! Flåm heeft niet alleen een bekende spoorlijn, je kan er ook van naar Gudvangen varen over de Aurlandsfjord en de Nærøyfjord. De boot gaat heerlijk traag en je kan je een dikke twee uur vergapen aan de verschillende kleuren die het water aanneemt. Achter iedere bocht wacht een nieuw landschap op je. Het leukst zijn de kleine dorpen die aan het water liggen. De zin ‘woon hier eens’ – maar dan in het West-Vlaams – is de meest gebruikte frase van de reis geweest.
Het beste was voor het einde van de bootreis: net voor we gingen aanmeren, zagen we een zeehond! Ik wist helemaal niet dat die in fjorden leefden, maar het infobord in Gudvangen vertelde ons van wel. Eens aan land, bleven we het water nog een dikke twintig minuten afspeuren en we zagen de eenzame zeehond nog een paar keer opduiken. Voor de rest was Gudvangen vrij verlaten, maar je hebt geen mensen nodig om de frisse lucht op je gezicht te voelen dus dat was geen probleem.
De volgende dag ging het al terug naar huis. De terugrit naar Oslo gebeurde in de regen en even zelfs in de sneeuw, maar het uitzicht was nog even magisch. Alles wordt langzaam roestbruin in de Noorse natuur, met vlekken geel en nog wat koppig groen ertussen. Naar Noorwegen gaan in september is zeker een risico met het weer, maar als je wat geluk hebt en de zon schijnt, dan kan ik mij geen mooier seizoen voorstellen om er te zijn.