Anna Karenina. De zware, gebonden editie (mét leeslintje) van deze absolute klassieker stond mij al een paar jaar geduldig op te wachten in de boekenkast. Het is geen boek waar je op een verloren dinsdagavond aan begint, maar een milestone die je middenin een hopelijk rustige zomer plant en waar je een beetje angstig naar uitkijkt. Die rustige zomer werd drukke nazomer met een broodnodige pauze in Noorwegen en mijn angst ben ik intussen helemaal kwijt. Wat een boek!
Het verhaal is je waarschijnlijk wel bekend. Knappe, aristocratische vrouw ontmoet knappe, charmante man. Ze worden verliefd, maar er is één probleem: de vrouw heeft een man en kind. In 19e-eeuws Rusland raak je daar niet zomaar vanaf, dus neemt de roman je in 800 pagina’s mee in de perikelen van Anna (de vrouw), Vronsky (de charmante minnaar) en Aleksej Aleksandrovitsj (de echtgenoot).
Maar er is meer! Naast het trieste verhaal van Anna, dat je af en toe kippenvel geeft van de uitzichtloosheid, is er nog een liefdesverhaal. Eén die je effectief in de liefde doet geloven en je ook veel bijbrengt over landbouw in Rusland (mooi meegenomen). Hoofdpersonage nr. twee Konstantin Levin vertoeft in tegenstelling tot de andere personages liever op het platteland dan in de grote stad, maar komt in het begin van de roman toch naar Moskou om er de hand te vragen van lieve Kitty. Kitty heeft echter Vronsky op het oog, op dat moment nog niet de minnaar van Anna. Ze weigert het aanzoek van Levin die ongelukkig afdruipt naar zijn landgoed.
Daar stopt het natuurlijk niet. Levin en Kitty zijn eerst een flink deel van de roman ongelukkig, om vervolgens helemaal naar elkaar toe te groeien en al snel aan dat huisje, tuintje, kindje te beginnen. Liefde is een werkwoord en ieder compromis in hun relatie is het resultaat van uren pillow talk, maar dat maakt het zo mooi. Het was geen liefde op het eerste gezicht, passie, bliksem boem paw. Maar van de twee centrale relaties in de roman zijn zij het wel die het halen (spoiler).
Maar naast zijn ingenieuze plot zijn er nog redenen om van Tolstoj te houden. Eén ervan, en dat is vast meteen al een belangrijke reden waarom zoveel mensen niet van Tolstoj houden, is tijd. Hij neemt de tijd om al zijn personages neer te zetten, inclusief uitgebreide schoonfamilies en bouwt dan langzaam het verhaal op. Daardoor ken je de personages door en door en kan je helemaal meeleven.
Een andere reden is dat Tolstoj zo hedendaags is. Als zijn personages gaan klagen dat kinderen tegenwoordig té verwend zijn en dat het in hun tijd helemaal anders was, dan kan je alleen eens goed glimlachen. De gevoelens en gedachtestromen van Anna, Levin en de anderen worden ook zo zuiver omschreven, dat het je beste vriendin aan de telefoon zou kunnen zijn die het je vertelt.
Genoeg redenen om alles te laten vallen en er ook aan te beginnen dus. Boek dus een vlucht naar Noorwegen en een huisje met een terras dat zicht heeft op de bergen, want dat is sowieso de beste scenery om dikke boeken te lezen. Als je nog niet overtuigd bent, ik praat ook de helft van deze podcast vol over Anna Karenina. Geniet ervan!
Angst vat het inderdaad goed samen, een bepaalde aantrekkings-angst zou ik het noemen. Zo graag willen lezen, maar wanneer is het perfecte moment voor die kloefer? Jouw recensie doet me moed vinden! 😉 Zij het zonder reis naar Noorwegen op de agenda, ik ga op zoek naar een ideale locatie dicht bij huis 🙂
In de zomer op het terras of tijdens de herfst in je zetel 💕 gewoon voor gaan en geef het een paar honderd pagina`s voor je een mening vormt ☺️