Maart was nogal stil op de blog, maar des te drukker in het echte leven. Wie mij volgt op Instagram zag het misschien al: we hebben een huis gekocht! In ons grote plan des levens stond sowieso dat we na drie jaar in ons huidige huurhuis op zoek gingen naar een huis van onszelf. Na enig wikken en wegen is het een huis in Kortrijk geworden: iets verder van het werk, maar ook veel dichter bij de familie en natuurlijk de roots, die trekken.
Huizenjacht
Zo’n huis kopen, daar kruipt wel wat tijd en energie in. De zoektocht zelf verliep vlot, want bij het vierde pand was het al raak, inclusief kriebels in de buik en de afslag op de snelweg missen omdat we alle goeie punten bleven overlopen. Intussen zitten we in de fase van papierwerk, ramingen en bellen met de hypotheekwinkel. En té veel moeten Pinteresten. Ik dacht niet dat het mij ooit ging overkomen, maar ik zit een beetje met een Pinterest-overload. Deze boards staan momenteel non stop open:
De Bende van het Boek
Om er allemaal een beetje aan te ontkomen heb ik mij weer op de literatuur gegooid. In maart las ik The Days of the Triffids van John Wyndham (lees er alles over in deze blogpost) en Ten zuiden van de grens van Haruki Murakami. Ik ben nu bezig in The Architecture of Happiness van Alain de Botton (om in het huisthema te blijven) en Portnoy’s Complaint van Philip Roth. Die laatste is ons boekenclubboek voor april, dus je hoort er ook zeker over in onze podcast. Voor het laatste leesnieuws en al mijn tips volg je gewoon onze Bende op Instagram.
Die Bende heeft in maart niet stilgezeten. Begin deze maand interviewde ik Ellen Verstrepen op het Memento-festival over haar debuut Oker. Daarover verscheen eerder al deze podcast en in de loop van de week hoor je het interview ook in podcast #30. We maakten ook een filmpje voor het Uitgelezen, het boekenprogramma van de Vooruit. Dat filmpje kan je herbekijken op onze Facebook-pagina.
Vriendenstoef
Maart betekende gelukkig ook tijd voor lieve vrienden en vriendinnen en ééntje daarvan is Vero. Koffiecray als ze is, schreef ze eindelijk nog eens een blogpost en dan nog over de Full Circle Coffee. Alleen al omdat ze ‘s morgens al om 7u30 open zijn, is het één van mijn favoriete plekjes voor een bakje troost. Veronika overtuigt je helemaal van hun noodzaak in je leven in haar blog Koffietalk.
Projectje
Als je denkt dat ik altijd met een projectje bezig ben, dan ken je mijn familie nog niet. Het zijn één voor één projectjeskoningen. Momenteel houden mijn neef, mijn nicht en ik (mijn zus is al jammerlijk afgevallen) een 30 Day Declutter Challenge. Op dag 1 hebben we elk 1 iets weggegooid, op dag 2 elk 2 dingen om op dag 30 elk te eindigen met 30 items die ons huis verlaten. Vandaag is dag 14 en ik vind nog zonder moeite rommel om weg te doen. Zaterdag hebben we de resultaten van de eerste twee weken al naar de kringloop gebracht: vier dozen en twee zakken samen én ik heb enkel een schattige weegschaal gekocht (de jongen was al van mij). Benieuwd hoe ver we geraken, maar ik deel het resultaat sowieso hier!
Een projectje van een heel ander kaliber: ik heb na zes jaar weer een frou:
Ontspanning
Om echt eens goed te ontspannen heb ik toch mijn televisie nodig. In het begin van de maand was ik door de hele huizenjacht nogal overprikkeld en moest ik echt iets simpels kijken op tv, dus heb ik eindelijk het eerste seizoen van Punisher bekeken. Als je de Marvel-reeks zou uitleggen aan de hand van de skillset van de held in kwestie, dan gaat Punisher over een ex-marine-officier die extreem gewelddadig en wraaklustig is. Niet onmiddellijk my kind of guy, maar Punisher gaat gelukkig ook over corruptie, het trieste leven van de veteraan en voortleven met intens verdriet. Ik heb maar een paar keer moeten wegkijken van het geweld en kon eigenlijk heel goed overweg met (anti)held Frank Castle. Wat mij betreft een aanrader dus.
https://www.youtube.com/watch?v=lIY6zFL95hE&t=2s
Intussen heb ik ook het tweede seizoen van Jessica Jones bekeken en van Outlander. Tweede seizoenen kunnen een beetje lastig zijn. Je ziet graag iets nieuws wat je in seizoen één nog niet zag, maar het mag ook niet te nieuw zijn want de reden waarom je verder kijkt is omdat seizoen één je aanstond. Ik vond beide tweede seizoenen niet super geslaagd, maar wel leuk om mee te chillen, net omdat je hoofd zich niet moet inspannen om allemaal nieuwe info op te nemen. In april ga ik eindelijk Big Little Lies kijken en het tweede seizoen van A Series of Unfortunate Events, waar ik wel hoge verwachtingen van heb.