En, hoever staan de verbouwingen? Tot vorige week kon je mij niets ergers vragen. Niet dat er grote problemen waren. Ik had een plan voor alles, tot op de halve dag uitgerekend. Als er iets misging, afgezegd werd of herpland moest worden, liet ik even mijn hoofd hangen om daarna met nog een beter plan af te komen. Dat op zijn beurt weer aangepast moest worden natuurlijk. Mijn planvermogen ging zo hard in overdrive dat ik eenvoudige vragen over avondeten niet meer kon beantwoorden. Nu is mijn hoofd ook maar zo flexibel en moesten er wel eens scheurtjes komen in mijn planspier. En dat is vorige week dan ook gebeurd.
Een maand voor onze eigenlijk verhuis – flink op tijd dus – zou de hele benedenverdieping gevloerd worden, in de terrazzotegel van onze dromen. Tot ik een telefoontje kreeg van de vloerder dat de tegel in kwestie in velden noch wegen te bekennen was. Weg terrazzodromen, of toch zeker voor de maand november. Na even rondbellen bleek dat de plaatsing van onze keuken dan meteen ook naar het volgende kalenderjaar zou verschoven worden. Mijn planspier gaf nog enkele laatste stuiptrekkingen – “en als de loodgieter nu eerder zou komen en misschien komt de vloer er wel een week voor onze verhuisdatum en of en of” – en gaf het dan op.
Een planning betekent eigenlijk vooral dat er heel veel kan misgaan – of toch ‘niet volgens plan’ kan gaan. Eigenlijk is het een beetje het lot uitdagen. Natuurlijk moet je in zekere zin weten wat er wanneer gaat gebeuren en voor het grootste deel van de verbouwing is een planning ook handig, zodat je geen muren gaat behangen die er de week later uitvliegen. Maar op een zeker moment moet je de dingen ook even hun beloop laten. En dat ga ik nu doen. Ik denk dat ik een staat van onthechting bereikt heb.
Op 1 december komen er nieuwe huurders in ons huis en wij gaan even op logement. Voor zo’n dingen heeft een mens gelukkig een lievelingsnicht met een groot huis, een man die daar gewoon ja op zegt en kinderen die ons zien als grote stukken nieuw speelgoed. Wij gaan op onze logeerkamer gewoon zien hoe het allemaal gaat. Na de vloer komt het sanitair en de verwarming, een noodkeuken tot in januari en dan gaan we wat kamperen in onze eigen woonst. Tot dan overleven we wel uit enkele dozen, op liefde en op spaghettisaus.
>> Pinterest keeps me going: ik sla al mijn ideeën hier op.
Als het dan toch begint te knagen, dan geef ik mijzelf een relativerende geschiedenisles, over hoe de mens pas enkele tienduizenden jaren in huizen is gaan wonen. Daarvoor trokken die ook rond met hun hebben en houden op hun rug. En ik mag tenminste nog een hele doos boeken meesleuren. Stel je voor dat ik tijdens al mijn verhuisavonturen geen gepaste lectuur meer heb. Dan schiet er een andere spier in een kramp.
Fijn om te lezen! Zeker omdat ik de onstaansgeschiedenis van de blogpost een beetje ken. Leuke foto’s trouwens! Blijven bloggen, Treed! Ik lees je graag.
Bedankt voor de por!