Januari – en bij uitbreiding 2019 – begon misselijk boven een emmer. Aan de twee glazen prosecco zal het niet gelegen hebben. Aan het tempo van 2018 waarschijnlijk wel. Vanaf 1 januari ging het weer bergop al moet ik daar ook niet in overdrijven. In januari was het mij eigenlijk allemaal een beetje te veel.
Er waren echt ook goeie momenten: we verhuisden naar onze eigen plek, Sara en ik namen live een podcast op en de sneeuw was magisch. Maar een groot deel van de voorbije maand voelde ik mij echt opgejaagd en ellendig. Gelukkig weet ik uit ervaring – van scha en schande spreek ik nog niet – dat een paar grote stappen terugzetten, echt kan helpen. Dus deed ik dat eind januari. Ik nam een paar halve dagen verlof, ging wandelen, zat in mijn zetel en staarde flink wat in de verte. En het hielp. Ik doe het nog altijd rustig aan – tegen tien uur zit ik in mijn bed – maar het leven heeft weer wat meer kleur. Een maand waarin ik dus mijn zondagen nodig had. Vijf dingen die mij de voorbije maand uit mijn donkere hoofd haalden:
Donkerrode nagellak
Jup, banaal, maar na maanden van vuile handen, kapotte nagels en geen badkamertijd was ik zo blij om mijn nagels nog eens te kunnen lakken. Als cadeautje aan mezelf ging ik twee nieuwe Essies kopen (die blijft het langst op mijn nagels liggen): wicked en sugar daddy. Wicked is de donkerrode en mijn lievelings.
Whitney
Ongeveer ieder anderhalf jaar heb ik een grote dip (dan spreken we over weken tot maanden waarin het licht in mijn hoofd uit is). Drie jaar geleden kwam ik net zo’n dip te boven toen de jongens van Whitney Light Upon the Lake uitbrachten. We gingen naar hun optreden en ik moest geen enkele keer de zaal uit omdat het mij allemaal te veel werd. Toen ik weer durfde auto rijden was het altijd met hun cd op (die duurde even lang als de rit naar mijn ouders). Dus nu word ik nog altijd blij en hoopvol als ik ernaar luister.
Een lappendeken met weinig verwachtingen
Dat handwerken echte therapie is, daar heb ik al eens een blogpost aan gewijd. Maar omdat mijn hoofd vaak niets meer aankan eens ik in de zetel plof, ben ik volledig van het patroon afgestapt. Ik haak gewoon rijen en rijen van vasten met een dubbele draad zodat het snel vooruit gaat. Als ik drie of vier lange stroken gehaakt heb, naai ik alles aan elkaar en kruip ik onder die warboel aan kleur om een goeie dut in de zetel te doen. Meer is er niet aan.
A Series of Unfortunate Events
Januari was ook de maand waarin het derde en laatste seizoen van A Series of Unfortunate Events op Netflix kwam. Net als in de boekenreeks volgt Lemony Snicket de drie Baudelaire-wezen in hun gruwelijke avonturen waarbij ze steeds ternauwernood aan de klauwen van Graaf Olaf ontsnappen, maar telkens ook vrienden en flarden van hun onschuld kwijtraken. Dat ze zoveel pech hebben en dat de serie helemaal niet zwart-wit is (uiteindelijk heeft iedereen deels schuld aan de ‘Unfortunate Events’, misschien ook de Baudelaires zelf) vind ik soms wat lastig, maar de humor is zo fijn en de decors zijn hemels dat ik toch blijf kijken. Of bleef kijken, want intussen heb ik de reeks uit en kan ik enkel verklappen dat het einde pijn deed maar ook goed was 🖤
Sneeuw in mijn achtertuin
Het leek of de sneeuw wel wachtte tot we goed en wel verhuisd waren om neer te dwarrelen. De voorbije twee weken krijgen we een pak sneeuw te verwerken in Kortrijk en het maakte alles een beetje zachter. Net toen ik besloot om een beetje thuis te blijven, minder te werken en voor mijzelf te zorgen.
Ik ging wandelen met de labrador van mijn ouders, zag een haasje wegspurten door de sneeuw en de mooiste zonsopgang. Poes kreeg het ook koud aan haar pootjes en wou op mijn rug poseren, maar strikt genomen was dat al in februari.