Afgelopen weekend was een belangrijk moment in ons leven als tuineigenaars. Na onze peloeze, de moestuin en onze visjes, konden we eindelijk drie kipjes verwelkomen. We hadden de kippenren omheind, een aantal struiken weggehaald en al een mooi, proper hokje gezet. Na lang nadenken had ik de drie musketiers gekozen als namen voor onze meisjes (op een d’Artagnan wachten we nog even) en zaterdag kwamen ze eindelijk aan.
Om mijn opwinding te kaderen: ik pin al sinds februari kippen en aanverwanten op mijn moestuinbord. We zouden sowieso wachten tot na Japan om ze te kopen en daarna moest er nog wat in de tuin gewerkt worden en je kent het wel. Voor je het weet ben je twee maanden verder en blader je online nog altijd door foto’s van kleine T-rexen.
Maar in juli schoten we in actie en na veel googelen naar de kenmerken van een goed kippenhok (hier vind je veel informatie) kochten we er eentje in Floralux met onze ecocheques. Zowel het dak van het slaapgedeelte als van het leghokje kunnen open en de bodem van het hok kan uitgehaald worden om te kuisen. Er zijn twee uitgangen voor de kippen en die kunnen allebei dicht. Benieuwd wat de kipjes er zelf van vinden.
Want zaterdag ging het dan eindelijk richting Dierenspeciaalzaak Sergeant in Nevele. Naast super schattige schapen, geitjes en biggetjes, verkopen ze ook verschillende kippenrassen. Wij kozen een witte Sussex-kip, een zwarte legkip en een Hollandse blauwe. Allemaal zwart-wit tinten, dat past overal bij. Met de kippen in een doos, een pak stro, wat voeder en een eet- en drinkbank ging het richting Kortrijk.
Van zaterdagmiddag tot maandagochtend moesten de kippen volgens de verkoper in hun hok blijven. Wij zaten vol verwachting klaar om hen op maandagmorgen hun ren te zien verkennen vanaf het moment dat hun deurtje open ging (ja, ik had mijn camera gericht op het hok). Niet dus, de kipjes bleven mooi waar ze zaten en wilden alles #slow doen (niet hun woorden). Nu ze er al enkele dagen wonen, verkennen ze toch al de uithoeken van hun ren en komen ze nieuwsgierig kijken als ik mijn hand uitsteek met een beetje eten. Al durven ze nog niet uit mijn hand eten en ben ik ook niet zeker of ik al dapper genoeg ben voor kippenbekjes in de buurt van mijn gevoelige handjes. Ik stel voor dat we langzaam naar elkaar toegroeien.
Intussen leer ik nog super veel bij over kippen, zoals dat avocadoschillen en -pitten giftig voor ze zijn. En dat ze oorlellen hebben. Maar vooral over de psyche van de kip (want die hebben ze). Ik begin de karakters van onze Athos, Porthos en Aramis al te kennen. Aramis (de witte) schudt het meest met haar veren, maar reageert ook het bangst als ik dichtbij komt. Ze heeft altijd al gekoer in haar keeltje zitten, alsof ze het daar warm houdt. Athos (de zwarte) staat vaak in een hoekje, maar is heel nieuwsgierig. En Porthos (de blauwe, of gestreepte) is de introverte die ik nog niet goed kan inschatten.
Over het gedrag van kippen, heb ik deze boeiende documentaire gekeken van Jimmie Doherty: