Nu de piek van Kerstmis voorbij is (pun intended) en ik enkele dagen kon bekomen van de hoofdpijn die ermee gepaard ging, is het tijd om één van mijn favoriete kersttradities te delen. Door twee drukke jaren met verbouwingen, depressies, verhuizen en alles wat erbij komt kijken, kwam de traditie even in het gedrang, maar dit jaar was ie er weer: onze eigen kerstkaart.
Omdat ik het zo fijn vind om onze kerstwensen via de post over te brengen, begonnen we enkele jaren geleden zelf onze kaart te maken en te laten drukken. Lijkt veel werk, maar als je van plan bent er een stuk of 50 te versturen, kom je zo een pak goedkoper uit dan als je zoveel kaarten zou kopen. Jasper wil zich liever niet in een engeltje verkleden voor een uitgebreide fotoshoot, dus gooien we het ieder jaar over een andere boeg. Onze kerstkaarten van de voorbije jaren kan je hier bekijken.
Dit jaar wou ik het eens met woorden doen. In september schreef ik voor het eerst in tien jaar een gedicht en het kriebelt om meer te schrijven. Een kerstgedicht dus. Niet over kalkoenen en warme gevoelens in je buik, maar over de scherpe randen die feestdagen kunnen hebben.
De bulk van de kaarten is intussen verstuurd, maar ik heb nul schuldgevoel om kerstkaarten na Kerst te versturen. Al zal ik wel blij zijn als ik ze allemaal buiten krijg voor nieuwjaar. Je kan het gedicht hierboven nog eens lezen en ik wens je alle warmte deze feestdagen, of dat nu in gezelschap of onder een dekentje in de zetel is <3