Begin juli reden wij op een woensdagavond naar Schiphol. Niet om een tripje naar de zon te maken, maar om een heel bijzonder pakketje op te halen: Rikkie, een 2-jarige Springer Spaniël die bij ons kwam wonen. Nu hij vier weken bij ons is – en al een keer een tweedaagse in het wild doorbracht – wil ik graag delen hoe we Rikkie vonden en hoe een hond hebben je leven verandert.
Zelf word ik altijd een beetje warm vanbinnen van een goeie adoption story. Het verlangen, de zenuwen, de moeilijke eerste momenten en hoe de aanhouders winnen, harten opengaan en iedereen happily ever after leeft. Dat is natuurlijk wel heel zeemzoet gesteld, maar we kunnen allemaal een laagje suiker over onze dagelijkse realiteit gebruiken, toch?
Kunnen we een hond gelukkig maken?
Mijn lief wil al heel lang een hond en keek al een tijdje naar lieve hondjes op asielwebsites, maar ik wist niet of hij serieus aan het zoeken was. We hebben altijd gezegd pas een hond in huis te nemen als we dichter bij huis werken. Nu werken we feitelijk elke dag van thuis, maar ik wist niet of we op basis van een tijdelijke situatie – de hele tijd thuis zijn door de coronamaatregelen – een belangrijke beslissing konden maken zoals een hond adopteren.
Terwijl 2020 zich verder in al zijn glorie ontplooide, was wel duidelijk dat deze tijdelijke situatie van thuiswerk wel nog even kan duren. Zelfs al gaan we naar kantoor, dan kunnen we het zo regelen dat er elke dag wel iemand thuis is. Bovendien ben ik nu zo geroutineerd in thuiswerk, dat ik de meerderheid van de week alleen en thuis gefocust aan mijn eigen bureau wil blijven werken.
De belangrijkste voorwaarden om een hond te nemen – tijd hebben om ermee te gaan wandelen en thuis zijn zodat hij niet altijd alleen is – zijn dus vervuld. En moeten we over een jaar weer iedere dag naar kantoor, dan passen we daar een mouw aan. Ik wil gerust diegene zijn die haar leven omgooit voor een hond, The Biggest Little Farm-stijl.
Adopt, don’t shop
Als je een hond in huis wil nemen, kan je twee dingen doen: je kan er één kopen of je kan er één adopteren. Omdat er veel mistoestanden zijn in het “koop-circuit” van honden, met name door broodfokkers die geen aandacht hebben voor de gezondheid van hun beestjes, besloten we meteen om te adopteren. Er zijn zo veel lieve, mooie honden die wachten op een baasje in een asiel. Ik zou het een zonde vinden van de ruimte in onze tuin, ons hart en onze portemonnee om geen van hen een gouden mandje te bieden.
Jasper keek rond op adopteer.be en vond zo Rikkie die door Doggie House vzw ter adoptie was gezet. Doggie house is een stichting die zich inzet om de straathonden in Portugal een nieuwe thuis te geven. Waarom Portugal? Doordat er weinig gecastreerd en gesteriliseerd wordt, is er een overpopulatie van honden en poezen. Jaarlijks worden er ongeveer 100.000 dieren geëuthanaseerd door stedelijke asielen, omdat het er te veel zijn.
Eén van die beestjes adopteren lijkt misschien een druppel op een hete plaat, maar voor de hond zelf maakt het zo’n groot verschil. De mensen van Doggie House zorgen er dan ook voor dat de honden écht goed terecht komen (al is hun website een beetje amateuristisch).
Welke hond is perfect voor ons?
We wisten vooraf niet of we een hondje uit het buitenland zouden adopteren of eentje uit België. We zochten vooral naar een hond die niet te oud was, eerder een rustig karakter heeft en met katten kan omgaan. Of het een reu of een teefje was, maakte ons niet zo veel uit. Asielhonden zijn sowieso gecastreerd of gesteriliseerd bij adoptie. Over het ras hadden we ook geen eisen, al leek een herders- of jachthondje ons wel fijn omdat ze graag veel wandelen. Schoothondjes zijn minder ons ding.
We lazen vooral heel veel beschrijvingen van hondjes uit binnen- en buitenland. De eerste hond die onze aandacht trok, was Winnie, maar toen ik mailde om naar hem te informeren was hij helaas al “verkocht”. Achteraf gezien geen enkel probleem, want eigenlijk houd ik niet zo van puppy’s. Ik vind ze vaak te wild.
Enkele weken later had Jasper Ricky gespot: een Spaniël met trieste ogen en een groot litteken in zijn hals doordat zijn vorige baas hem aan de ketting had gelegd. Zijn beschrijving beloofde wel enige speelsheid eens hij ontdooid was. Een rustige tweejarige leek mij de perfecte hond. Deze keer was het raak.
Ricky wordt Rikkie
We kregen een inspecteur op bezoek om te zien of we Ricky een goede thuis konden bieden en we konden meteen een adoptiecontract tekenen. Wanneer Ricky precies zou komen was, door de impact van het coronavirus op de luchtvaart, nog onzeker. Wat we wel al konden vastleggen was de naam van onze adoptiehond. Ik vond Ricky wel mooi klinken, maar de spelling was mij iets te Ricky Martin. Dus gingen we voor Rikkie en kon onze hond recht uit een Tiny-boek komen.
Dit was midden juni en ik hoopte vooral dat Rikkie er zou zijn voor ons verlof begin augustus. We begonnen de omheining rond onze tuin te herstellen en begin juli kregen we plots te horen dat Rikkie dezelfde week nog een vlucht naar Schiphol kon nemen. In mijn hoofd zaten allemaal redenen klaar waarom dat niet goed uitkwam (zo snel!), maar omdat we vanaf nu altijd rekening zouden moeten houden met een hond, zeiden we ja.
Kortrijk – Schiphol – Kortrijk
We kregen het nieuws op zaterdag en woensdagnamiddag vertrokken we naar Schiphol. Met een nieuwe leiband, een bevestiging voor Rikkie op de achterbank en veel hondensnoepjes. En zenuwen, heel veel. Een hond mee naar huis nemen die je nog nooit gezien hebt, is best spannend.
Omdat de beschrijvingen van honden op de website van Doggie House zowel flatterende als minder aangename eigenschappen van honden bevatten, geloofde ik wel dat ze waarheidsgetrouw waren. Toch weet je niet hoe zo’n ontmoeting zal gaan, zeker als je een mondmasker draagt en iedere vijf minuten je handen moet ontsmetten.
De luchthaven was zo rustig als Schiphol maar kan zijn. Na enkele minuten gedwongen smalltalk (waar ik heel slecht in ben, zeker als ik nerveus ben) gingen de deuren van de douane open en kwam een vrijwilligster met twee boxen op karretjes naar buiten. De eerste hond die ik zag was groot en wild, dus ik hield mijn hart al even vast. In het andere kooitje zag ik twee bruin-oranje ogen heel angstig terugkijken.
Toen zijn deurtje open ging, drukte Rikkie zich meteen tegen Jasper aan. Hij was te nerveus om snoepjes te eten of water te drinken (of om de aankomsthal onder te plassen, gelukkig). Hij had een eigen paspoort mee en medicatie voor een oorontsteking, maar voor de rest enkel emotionele bagage. Wij kwamen aan met twee en vertrokken met een hond en de continue bezorgdheid of hij geen dorst had, niet moest plassen en zeker niet zou weglopen op de parking. En of we hem wel gelukkig zouden maken, want voorlopig zag hij er vooral bang uit, met zijn staart helemaal tussen zijn benen.
Welkom thuis, Rikkie
Na een tussenstop in een tankstation waar we Rikkie vruchteloos probeerden te laten plassen, waren we tegen middernacht thuis met ons nieuwe gezinslid. Niet het beste moment om hem voor te stellen aan medehuisdier Peloeze. Die laatste was dan ook niet onder de indruk (en is dat nog steeds niet, maar dat zie ik uiteindelijk wel goedkomen).
De eerste dagen liep hij constant met zijn staart tussen zijn benen en kwispelde hij eerder bij grote uitzondering. Vandaag loopt hij constant te kwispelen en kruipt zijn staart maar heel af en toe tussen zijn benen. Vooral als hij ergens van schrikt of een onbekende man ziet. Dit is allebei typisch bij honden met een moeilijk verleden.
Zoals ik al zei, lag Rikkie tijdens zijn eerste levensjaren constant aan de ketting. Hij heeft dan ook een groot litteken dat volledig rond zijn nek loopt en zijn linkeroortje hangt een stuk lager dan waar het zou moeten. Fysiek heeft hij er weinig last van, maar hij is gevoelig aan drukte en moet mensen leren kennen voor hij zich laat aaien of snoepjes wil nemen. Een introverte hond dus, het is me op het lijf geschreven.
De eerste weken volgde Rikkie mij overal. Hij had duidelijk mij als baasje gekozen en schrok nog vaak als Jasper bewoog. Een beetje triest, want Jasper was op papier wel zijn echte baasje en degene die hem gekozen had. Intussen staat hun relatie al een pak verder en laat Rikkie zich gewillig over zijn buikje wrijven door Jasper.
We zien dat Rikkie steeds meer durft. Hij gaat geregeld mee uit eten of een koffie drinken, en ligt rustig onder onze stoel. Hij zou ook al eens mee in de stad gaan wandelen waar het drukker is. Met oefening, geduld en liefde komt het dus wel goed.
En nu?
Hoe ga je nu reizen met een hond? En wat als je weer voltijds naar kantoor moet? We hebben er lang over nagedacht en dan beslist dat we die vragen kunnen tackelen eens ze zich stellen. De wereld verandert iedere dag. We weten gewoon dat we onze beslissingen nemen in Rikkie zijn belang. En dat dat ook ons belang is, is nu al duidelijk.
Zo moeten we nu op tijd ons bed uit voor Rikkie zijn ochtendwandeling en laten we hem nooit langer dan een paar uur alleen thuis. Laat dat nu zaken zijn waar ik ook deugd van heb: vroeg opstaan, op tijd thuis zijn, wandelen. We genieten ervan om met Rikkie op stap te gaan. Dit jaar gaat ie dus mee op reis, want hij geniet wel van ons gezelschap en houdt ervan om in de auto te zitten.
Iedere eerste zondag van de maand een recept of tutorial in je inbox?
Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en ik mail je meteen ook wat gedachten over de voorbije en de komende maand, en links naar artikels, video’s of podcasts waar ik van genoten heb.