Hondenmoeder: ik heb eerlijk gezegd nooit gedacht dat ik mij zo ging noemen. Dat ik ooit een hondenbaasje zou worden, lag wel in de lijn der verwachtingen. Dat ik dat beest zo zou verwennen, knuffelen en adoreren, had ik niet verwacht.
Maar Rikkie is intussen al iets meer dan een half jaar bij ons en elke dag verovert ie een extra stuk van mijn hart. Ook als ik opsta om zijn kots te vinden, of als hij met zijn natte poten als een orkaan door het huis dendert. Want al die dingen doet hij natuurlijk ook. Hij is zeker geen perfecte hond, maar als hij ‘s avonds warm tussen ons in ligt, of als hij Peloeze uitnodigt om te spelen (zonder veel succes) wordt mijn hondenmoederhart helemaal warm.
En waar het hart van vol is, daarover moet een blogpost geschreven worden. Ik schreef er al eentje toen Rikkie een maand bij ons was en ik lees die nog af en toe opnieuw. Zo sentimenteel ben ik nu eenmaal met huisdieren.
Als kat en hond
Huisdieren, meervoud. Want de mooiste en elegantste poes van Zuid-West-Vlaanderen woont ook nog steeds bij ons. Peloeze was not amused toen Rikkie met ons mee naar huis kwam en zijn attitude is maar heel langzaam aan het ontdooien. Toch zijn er al merkbare veranderingen.
Allereerst, Rikkie wil heel graag vrienden worden met Peloeze. Hij brengt hem speelgoed, kwispelt als hij in de buurt is en stelt zich onderdanig op. Peloeze lijkt Rikkie nu ook te tolereren. Zijn tolerantie lijkt verdacht veel op vechten, maar Peloeze gebruikt zijn nagels niet meer en ligt soms op zijn rug met zijn buik bloot naar Rikkie. Geen gedrag van een bange of boze kat toch?
Soms liggen ze ‘s avonds zelfs al allebei bij ons in de zetel. Toen we onlangs een stroompanne hadden, lagen ze zelfs naast elkaar. Binnenkort is Peloeze een lauw plasje liefde voor zijn hondenbroer.
Voorzichtige kennismakingen
Bij andere dieren en mensen is Rikkie terughoudender. De eerste weken dat hij bij ons was, moest hij ons leren vertrouwen (wat uiteindelijk heel goed gelukt is). Met covid, lockdowns en het hele anderhalvemeterverhaal, is het iets moeilijker om hem te leren om ook andere mensen te vertrouwen. Simpelweg omdat we niet zo heel veel mensen zien.
Goede vrienden en familie waar we regelmatig mee gaan wandelen, leert hij kennen. Hij eet al snoepjes uit hun hand en laat zich dan ook al een beetje aaien. Van vreemden deinst hij heel erg terug op straat, zeker van grote mannen en kleine, lawaaierige kinderen.
Andere honden leren kennen, deed hij eerst op de hondenschool, tot die dicht moest door covid. We zijn onlangs voor het eerst naar een hondenweide geweest waar hij geleerd heeft hoe hij zijn tanden moet ontbloten als kleine hondjes hem op de hielen blijven zitten. Er waren gelukkig ook een paar geduldige honden waar hij ook even aan gesnuffeld heeft.
De hondenschool is eindelijk weer open, dus hopelijk pikt hij de draad snel weer op en kan hij verder leren om honden en mensen te vertrouwen.
Genoeg stof voor smalltalk
Ons leven zou namelijk wel makkelijker zijn, als Rikkie wat minder bang was. Nu wordt hij soms heel onrustig en wild als hij plots een vreemde ziet en dan is het lastig wandelen. Voor vrouwen met honden heeft ie gelukkig wel een zwakke plek waardoor we dus regelmatig smalltalken met andere hondenmoeders.
Ik ben absoluut geen smalltalker, maar ik merk dat het me heel makkelijk afgaat om over Rikkie te praten. Ik kan uren (oké, dat is een overdrijving, maar toch makkelijk vijf minuten) vullen met babbelen over zijn levensverhaal, zijn schattige gewoontes en zijn mooie ogen.
Op reis met een hond
Dat Rikkie schattig is en niet te groot (hij weegt 15 kilo) is perfect om hem mee te nemen op weekendjes. We zijn al twee keer samen weg geweest. De eerste keer huurden we een huisje en daarna gingen we op hotel. De tweede keer verbleven we in een Bed & Breakfast.
Je hebt iets minder keus qua logementen als je je hond wil meenemen op reis, maar als je een plekje vindt waar honden welkom zijn, dan zijn ze er ook echt welkom. Zowel in het hotel als de bed & breakfast werd Rikkie verwend, kregen we tips voor restaurants waar honden welkom zijn en voor mooie wandelingen samen.
Musea moet je wel van je lijstje halen als je viervoeter mee op reis gaat. Behalve Bokrijk dan.
De zoektocht naar een goede leiband
De eerste weken was Rikkie tijdens wandelingen heel gedwee. Eens hij meer op zijn gemak was, werd nogal snel duidelijk wie volgens hem de baas was (spoiler: niet zijn baasjes). Hij trok heel erg aan zijn leiband en na een lange wandeling hadden we altijd een beetje pijn aan onze schouder.
Hij droeg toen nog een tuigje, waardoor hij met zijn hele lichaam kracht kon zetten op de leiband. Daarom hebben we op aanraden van heel veel andere hondenbaasjes eens een gentle leader geprobeerd. Dat is een hoofdhalsband, waardoor hij niet meer met al zijn kracht kan trekken. Hij moest er even aan wennen, maar wandelen is veel rustgevender geworden voor ons alledrie.
“Mijn hond gaat dat nooit mogen”
Je kent het wel, je hebt zelf geen hond of kinderen, maar af en toe flitst er bij het zien van een wild specimen door je hoofd “dat gaat mijn hond/kind nooit mogen”? Ik heb mij er ook vaak aan bezondigd en ik moet mijn woorden opeten.
Onze Rikkie mag in de zetel. Ik heb altijd gezegd dat het niet zou mogen en in het begin waren we ook echt consequent. Tot Jasper eens met migraine in de zetel lag, Rikkie warm tegen hem aankroop en ik het hart niet had om hond en baasje uit de zetel te jagen.
Terwijl ik dit schrijf, ligt Rikkie languit in de zetel en heft ie af en toe zijn kopje op om te kijken wat er buiten gebeurt. Als ik mij er straks naast nestel, dan komt dat kopje waarschijnlijk op mijn schoot te liggen. Ik had het een jaar geleden niet gedacht: dat ik een hond zou hebben en dat ie languit in de zetel zou mogen slapen.
