Het is eind juni, het einde van het schooljaar en de eerste helft van het jaar zit er bijna op. En toch heb ik niet dat gevoel. Het kon evengoed mei, maart of september zijn. Ik voel me out of sync met de tijd.
Misschien is het omdat we ons groot verlof vroeger genomen hebben dan gewoonlijk of omdat het weer zo in de war lijkt. Maar ik denk dat het iets anders is. Corona heeft de ankerpunten in het jaar weggeslagen.
We vieren minder.
Als je het voorbijgaan van de tijd niet kan vieren met feest- en verjaardagen, dan lijkt het alsof de tijd niet echt voorbijgaat. Alsof elke dag gewoon weer een beetje als de vorige is. Elke week gewoon een copy paste van die ervoor.
Ik hoop dat we daar stilletjesaan van af zijn. Dat er weer dingen gebeuren en dat we ze kunnen beleven – en vieren! – met anderen. Trouwfeesten, verjaardagen, vaccinaties: al die dingen (gedwongen) en petit comité vieren, zorgt ervoor dat je weinig groepsherinneringen maakt. En wat is er nu leuker dan “weet je nog die keer dag”-gesprekken voeren?
Dus daar pleit ik voor deze zomer. We doen niet alleen van elke dag zondag. We gaan zelfs voor elke dag feestdag. Geen onverantwoorde toestanden hé. Maar vieren wat er te vieren valt, met de mensen waar we van houden. Of dat nu je vaccinatie is (de eerste prik is hier binnen!), je verjaardag of het feit dat je na een jaar in bijberoep te werken voltijds zelfstandig wordt.
Want dat laatste is een feit. Ik werk nog drie weekjes in loondienst en dan word ik mijn eigen baas. Ik geloof dat dat nog voor een pak herinneringen en heel wat vier-momenten zal zorgen. Of dat hoop ik toch, en daar zorg ik voor.
Toen ik mijn collega’s vertelde dat ik deze zomer uit loondienst zou gaan om voor mezelf te beginnen, zei één van hen: “Ik weet zeker dat het een goed idee is. En anders zorg je er wel voor dat het een goed idee is.”
Dat heb ik meteen opgeschreven en het is waar ik aan denk als ik eventjes onzeker ben. Ik zorg er zelf wel voor dat het een goed idee is, en ik zorg er ook voor dat er iets te vieren valt.
Doe je mee?