“Ik heb het gevoel dat ik altijd aan sta,” stuurde ik enkele weken geleden naar een vriendin.
Zelfs in mijn moederschapsrust had ik geen rust gevonden. Nu weet ik wel dat het niet de bedoeling is dat je helemaal zen en ontspannen uit die eerste babyweken komt, maar ik had het gevoel dat ik mijn werkhoofd nooit helemaal had kunnen uitschakelen.
Terwijl het iets is waar ik vroeger trots op was. Ik checkte nooit mijn mails in het weekend en er moest al iets heel erg fout lopen voor ik ‘s avonds achter mijn computer te vinden was.
Niet dat ik tijdens mijn prille moederschap zat te werken, maar ik dacht wel veel aan het werk. “Hoe ga ik X aanpakken als ik terug ben?” “Ben ik Y niet vergeten in te dienen?” “Gaan mijn klanten mij niet vergeten zijn?” Soms lag ik ‘s nachts te piekeren terwijl man en kind naast mij lagen te snurken (niet spreekwoordelijk).
Maar het is niet alleen het direct aan werk gebonden denkwerk dat schuurde tijdens mijn verlof.
Het zijn de kleine dingen: snel je mails nog eens checken, “zou ik dit delen op stories?” of onderwerpen blijven bedenken voor nieuwsbrieven en blogposts (die zelden geschreven raken).
Sinds ik mijn ondernemingsnummer aanvroeg in februari 2020 – of al jaren daarvoor, toen ik een blog en podcast begon – ben ik altijd bezig geweest. Dromen, plannen, uitvoeren.
Super leuk allemaal, maar daardoor ben ik nooit helemaal in het moment. En nu ik een kleine baby heb, is dat precies waar ik wil zijn. In het moment, bij haar.
Ik heb veel gepiekerd over hoe ik die twee zou kunnen rijmen, tot de rebelse gedachte in mij opstak dat dat misschien niet hoefde.
Ik begon te dromen van een leven waarin ik niet constant aan werk dacht. Eentje waarin ik naar een kantoor ging en om 17u de deur achter mij dicht trok. Eentje met collega’s en een koffiemachine waaraan je over je weekend vertelt.
Living the dream – of nie of wa?
Maar was dit dan niet waar ik altijd van gedroomd had? Mijn eigen baas zijn, de ultieme introverte homebody die niemand nodig had behalve haar hond en een te grote collectie thee? De vrijheid om op elk moment een wandeling te maken en aan niemand verantwoording af te leggen?
Blijkt dat te veel vrijheid op den duur verdacht veel op eenzaamheid gaat lijken. Of zelfs stuurloosheid.
Toen ik begin 2023 zoals ieder jaar mijn doelen wou opstellen, kwam er niets. Ik kon maar niet beslissen wat ik dit jaar zou gaan nastreven. Als ik vooruit dacht, bleef mijn hoofd gewoon leeg.
Weet je wanneer ik weer kon dromen van een nabije toekomst?
Toen de gedachte in mij opkwam dat het kón. Dat ik zomaar weer in loondienst kon gaan werken als ik dat wou. Dat ik niets hoefde te bewijzen. De gedachte was nog niet af en ik had al een duidelijk beeld van hoe de komende maanden in ons leven eruit konden zien.
Een helderheid die ik daarvoor helemaal kwijt was.
Toen ben ik pas echt beginnen overwegen om opnieuw in loondienst te gaan werken. Het gaf mij weer goesting. Ik zou een 9-to-5 kunnen doen en een paar projecten daarnaast, zoals vroeger.
“Doe er nog maar een beetje meer af”
Het werd heel snel heel realistisch, toen ik nietsvermoedend op zoek ging naar een flexkantoor in de buurt en op een fijne vacature botste. Enige voorwaarde: ik zou mijn ondernemingsnummer moeten opzeggen.
Eerst schrikte het mij af, maar plots zag ik dat dat precies was wat ik nodig had.
Ik moest radicaal stoppen met alles.
Heel af en toe hou ik ervan om iets lekker radicaal te doen. Bij de kapper kick ik er op om er altijd een paar centimeter meer te laten knippen dan ik eigenlijk van plan was. En als ik mijn kleerkast uitkuis, gaat er altijd meer naar de kringwinkel dan voorzien.
Het geeft mij een shot adrenaline. Ik voel dat ik leef.
Ik stop dus niet alleen als freelance copywriter, maar er gaat veel meer op de schop. De cursussen, de blog, de manier waarop ik vandaag mijn social media beheer. Bijna alles waar ik al sinds 2016 mee bezig ben – en door “aan” sta – wil ik stopzetten. (Het enige waar ik nog aan twijfel om te houden is mijn nieuwsbrief. Met De Bende van het Boek ga ik ook sowieso door.)
Is dat het kind met het badwater weggooien?
Misschien wel. Maar zo kan ik bij mijn eigen kind en haar badwater blijven, en koester ik de rust in mijn hoofd.
Want sinds ik de beslissing genomen heb en “ja” heb gezegd (die allereerste vacature wordt dus mijn nieuwe job) heb ik geen moment meer gepiekerd. Ik kijk ernaar uit om te overleggen met collega’s en om naar het werk te fietsen. Om overdag alles te geven en ‘s avonds mijn werkhoofd uit te schakelen.
Het is niet evident om je werk en je prille gezin te combineren. Ik denk dat het op deze manier voor mij iets makkelijker wordt.
Is dit dan vaarwel?
Ja en nee. Het is vaarwel van de business die ik run, de manier waarop ik mijn blog schrijf en op social media verschijn. Maar ik blijf natuurlijk wel bestaan als persoon. Je kan me nog steeds volgen op Instagram en misschien verstuur ik af en toe wel nog een nieuwsbrief, als ik een spannend nieuw inzicht verwerf op de fiets naar mijn werk.
Tot half mei stop ik nog de losse eindjes in en kan je één van mijn cursussen kopen als je dat wil (je hebt toegang tot eind 2023). Daarna neem ik enkele weekjes vakantie voor ik aan dit nieuwe hoofdstuk in mijn leven begin.
Merci om deze lap tekst te lezen. Merci voor de lappen tekst die je de voorbije jaren misschien al gelezen hebt.
Het was fijn om met je te delen.
Goede beslissing, ik voel de opluchting door je post komen. Veel plezier met je nieuwe avontuur! Ik blijf je graag op Instagram volgen 🙂